Podróż do Świętego Mikołaja i jego elfów- finał

Nasza historia dobiega już końca. Trójka naszych bohaterów (Aya, Juki,Loczek) przeszła pomyślnie ciężkie trzy dni próby. To co przeżyli na zawsze zapadnie im w pamięci, a zdjęcia trafia do ich albumów.

Staruszek niestety zginął śmiercią tragiczną. Nie wiedzieliśmy dokładnie, jak dostać się do krainy Świętego Mikołaja i jego elfów. Któż nam w tej sytuacji pomoże? Czy w końcu dotrzemy do celu? Na te pytania szukaliśmy odpowiedzi.

Najpierw za pomocą pelerynki niewidki, która Loczek całkowicie przypadkiem przywłaszczył sobie od chłopca z dziwną blizną na czole, w sposób niewidoczny bez niczyjej wiedzy weszliśmy do gabinetu staruszka. ( nikt niestety nie chciał nas wpuścić, gabinet został dziwnie oklejony napisem” to miejsce zbrodni wojennej”). Tak więc jesteśmy już w środku. Dziwne ogniowe ptaszysko darło tego dzioba więc Juki nie myśląc długo różdżkę wycelowała w to ptaszysko i coś dziwnie wymamrotała( wolałam nie wiedzieć skąd miała ta różdżkę, bo mogło się okazać, że pożyczyła sobie bez wiedzy właściciela). Nastała błoga cisza......

Na biurku właściciela było dziwne złote jajo. Leżało sobie tak, jakby na nas czekało i mówiło:” weź mnie...” Loczek niewiele myśląc pobiegł w stronę jaja, jednakże nie zauważył schodków, które prowadziły do biurka. Patrzymy, patrzymy i Loczka widzimy....... Nagle Loczka nie ma, rozłożył się jak długi na tych niepozornych schodkach, mamrocąc coś pod nosem. Właściwie to ciężko było go zrozumieć. Podeszłam bliżej i próbowałam literka po literce złożyć to, co on tam mówił: „... W e ź j a j o.....”

Juki i ja podeszłyśmy ostrożnie do biurka staruszka, już nieżyjącego. Nasze ręce zbliżyły się do jaja, które nie wiedząc czemu nagle się otworzyło (nie zdążyłyśmy go nawet dotknąć). Z jego wnętrza wydobył się straszliwy pisk, który powalił nas na ziemię( Loczek od dawna już tam leżał). Juki zebrała w sobie nadzwyczajne siły ( z podręcznej torebeczki wyciągnęła zatyczki do uszów) i podeszła do jaja by je zamknąć. Nastała ulga dla naszych bębenków słuchowych.

Loczek postanowił jednak dłużej nie wylegiwać się na podłodze i wpadł na genialny plan ( nagle zabłysnął, chyba w końcu upadek pozwolił mu nieco pomyśleć, skutki uboczne: „patelnią przez łeb” nie są do końca znane naukowcom). Odebrał Juki prawie, że siłą jajo i poleciał do drzwi wyjściowych. Pobiegłyśmy za nim martwiąc się niemiłosiernie, czy aby na pewno nie postradał zmysłów.

Wparował z lekkim poślizgiem po posadzce do damskiej łazienki ( nie dość, że nie mamy pojęcia, w jaki sposób dostać się do krainy Świętego Mikołaja i jego elfów, to zebrało mu się na podglądanie). Przyglądamy mu się uważnie, co właściwie robi. Chodził po całym pomieszczeniu i czegoś szukał, po czym znów jak oszalały wybiegł z damskiej toalety i pędzi przed siebie. Biegniemy za nim. Loczek nagle zniknął nam z pola widzenia. Patrzymy, a on znów leży jak długi na posadzce korytarza prowadzącego do łaźni prefektów. W tym szalonym pościgu nie zdążył po prostu wyhamować na zakręcie, na którym ściana stała się jego hamulcem.

Po godzinnej nieprzytomności Loczek złapał za jajo i wszedł do łaźni prefektów. Rozebrał się do naga i wskoczył na bombę do sauny, pokazuje na mnie i Juki. Spojrzałyśmy na siebie, co czynić dalej. Po krótkiej naradzie zbliżamy się do sauny, gdzie Loczek postanowił sobie popływać. Wstaje i palcem wskazującym lewej ręki ( w prawej bowiem trzymał jajo) stuka się po głowie dziwnie machając nią. Nie miałyśmy innego wyjścia, trzeba było zrzucić niepotrzebna łaszki, jednak bielizny nie dałyśmy sobie odebrać. Po naszym wejściu do sauny Loczek wraz z jajem znużył się, a my za nim. Otworzył go i nagle rozbłysło pięciokolorowe światło, w oddali słychać było delikatny dźwięk dzwoneczków. Wszystko to wyglądało niezwykle zjawiskowo.

Po kilku sekundach staliśmy, oczywiście ubrani w swoje ciuchy, przed saniami Świętego Mikołaja, które nas zawiozły wprost do krainy Świętego Mikołaja i jego elfów.

Tak kończy się nasza niezwykła i niezapomniana podróż.